Heel veel mensen hebben in de Donald Duck de verhalen van de stinkend rijke Dagobert Duck gelezen. Pakhuizen vol met geld. Het was niet op te krijgen. Wat een visioen voor veel mensen. Hoe is het met de Vlissingse geldpakhuizen gesteld? Schrikbarend slecht, alle bodems zijn inzicht. Nog alleen wat kleingeld met nauwelijks waarde is achtergebleven. Bij ongewijzigd beleid stijgt de schuld van onze gemeente richting 2019 naar 268 miljoen euro. Daarnaast worden inkomsten binnen de grondexploitaties geschat met een waarde van 54 miljoen euro in vier jaarschijven.
De hoogte van dit bedrag is een wens, maar een wens die zeker niet gaat uitkomen. Met de kennis van de afgelopen tien jaar is dat zelfs bewijsbaar. Dan zal de schuld nog verder gaan stijgen richting de 300 miljoen of nog meer. Luchtkastelen in de Donald Duck is leuk, speels en niet de werkelijkheid. De financiële positie van de gemeente Vlissingen is de echte waarheid en dagelijks werkelijkheid. Dan moet er een slot op de deur. Dan mag er alleen geld worden uitgegeven als er inkomsten zijn. Dit is specifiek van toepassing op de grondexploitaties.
Ook voor de grondexploitaties moet een O&O systeem ingericht worden. Onontkoombaar en onuitstelbaar. Een keer moet gezegd worden de stabilisatiegrens van de schuldpositie is maximaal 250 miljoen euro. En dan niet roepen de gemeente Vlissingen kan heel goed lenen, want als de rente 2% stijgt dan is het rentebedrag voor Vlissingen nagenoeg onbetaalbaar. Verdere bezuinigingen zullen dan weer noodzakelijk zijn.
Misschien heeft de Raad voor de financiële verhoudingen wel een punt door te zeggen dat onze gemeente moet overwegen om in elk geval met de grondexploitatie Scheldekwartier te stoppen. Dagobert Duck kon in zijn geld zwemmen. Wij kunnen heel hard op de bodem van de lege geldpakhuizen vallen. Dat vraagt in elk geval het overdenken en bespreken van deze materie. Geen struisvogelpolitiek dus. Aanpakken die problemen.
Rijnco-Jan Suurmond.